MICHAEL VAREKAMP
Elektra
Sound of Art Records
Bezetting:
Michael Varekamp (trompet),
Jerôme Hol (gitaar)
Wiboud Burkens (keyboards, samples),
Erik Kooger (drums, samples),
Harry Emmery (bas).
‘Elektra’ verwijst naar de elektrische/elektronische bands waarin vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw de eerdere experimenten met elektronica tot wasdom kwamen. Miles Davis was in 1970 met ‘Bitches Brew’ en wat daarop volgde zonder meer de belangrijkste exponent van deze nieuwe muziek. In 1970 overleed gitarist Jimi Hendrix, die Miles voorafgegaan was met zijn revolutionaire experimenten op gitaar waarin elektrische versterking, vervorming en feedback een hoofdrol speelden. Stel dat Jimi Hendrix nog had geleefd en hij Miles Davis had ontmoet. Stel dat ze samen de studio waren ingegaan om hun muziek op te nemen. Dat moet door het hoofd zijn gegaan van Varekamp. Wat nooit heeft plaatsgevonden kan worden gevisualiseerd en tot realiteit worden gebracht. ‘Elektra’ is het verbijsterende resultaat van deze gedachte. Varekamp in de rol van Miles Davis en Jerôme Hol in die van Jimi Hendrix. We kennen Michael Varekamp natuurlijk al van zijn producties waarin hij een eerbetoon bracht aan Miles Davis en ook aan Louis Armstrong, maar nooit was hij zo diep in de huid van Davis gekropen. Van Hol weten we dat hij de heftigste rockgitarist van ons land (en ver daarbuiten) is. De muziek op deze dubbel-cd is volledig geïmproviseerd, zegt Varekamp. We moeten dat geloven, hoe moeilijk ook, want de consistentie van de muziek, de motieven en de uitwerking daarvan, het gevoel van weldoordachte composities die als golven de luisteraar overspoelen, de uitgekiende ritmes, de opzwepende drums van Kooger, Harry Emmery die als een constante hartslag de puls aangeeft, en de waanzinnige samples van Burkens, het is zo perfect dat het een proces lijkt waarover diepgaand is nagedacht en waarbij men niet over één nacht ijs is gegaan. Stel dat Miles Davis en Jimi Hendrix elkaar echt hadden ontmoet en dat zij de muziek hadden gemaakt en opgenomen. Zou die beter geweest zijn? Ik betwijfel het, hoogstens anders. Twee cd’s lang zonder de geringste inzinking, met een onvermoeibare swing, en op vele momenten hallucinerend van schoonheid. ‘Elektra’ is daarmee op afstand de beste cd van dit jaar, het beste dat Varekamp ooit heeft gemaakt, en vermoedelijk ook het beste dat Hol, Burkens, Kooger en Emmery, die allen een gelijkwaardige rol hebben in deze productie, hebben vastgelegd.
Luister hier naar een stuk van ‘Elektra’
